NOCNA PIESZA PIELGRZYMKA
7 stycznia 2020 | 17:53
Więcej informacji na temat NOCNA PIESZA PIELGRZYMKA
znajdą Państwo w poniższej wiadomości.
17-18 stycznia 2020 r.<br />
<br />
NOCNA PIELGRZYMKA PIESZA DO KOŚCIOŁA p.w. Św. JUDY TADEUSZA W GNOJEWIE<br />
<br />
Pielgrzymka rozpocznie się Mszą Św. o godz. 20.00 w kosciele p.w. Św. Jozefa, Malbork-Kaldowo (ul. Koscielna 5).<br />
<br />
Przewodnikiem duchowym pielgzymki będzie ks. dr Waldemar Maliszewski<br />
<br />
Kontkat w sprawie pielgrzymki - Lech Marczuk 724 261 150<br />
<span style="display: none;"> </span><span id="cke_bm_139S" style="display: none;"> </span><br />
<p> <big><span style="font-size: 14px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><small>Józef Sebastian Pelczar urodził się i wychował w podkarpackiej wsi Korczyna. Jego rodzice Wojciech i Marianna z domu Mięsowicz, widząc, że syn dobrze się uczy, po dwóch latach nauki w korczyńskiej szkole ludowej posłali go do Rzeszowa, do szkoły głównej. W 1860 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Przemyślu<sup class="reference" id="cite_ref-1"><a href="https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef_Sebastian_Pelczar#cite_note-1">[1]</a></sup>. Po maturze podjął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu.</small></span></span></big></p>
<p> <big><span style="font-size: 14px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><small>17 lipca 1864 przyjął święcenia kapłańskie. W Samborze, jego pierwszej placówce, pracował półtora roku jako wikariusz, następnie wysłano go do Rzymu, gdzie w latach 1866–1868 studiował równocześnie na dwóch rzymskich uczelniach: Collegium Romanum (dziś Uniwersytet Gregoriański) i w Instytucie św. Apolinarego (dziś Uniwersytet Laterański). Po powrocie do kraju wykładał w seminarium przemyskim, a następnie przez 22 lata pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pełnił tam obowiązki profesora i dziekana Wydziału Teologicznego a w latach 1882–1883 został rektorem krakowskiej uczelni.</small></span></span></big></p>
<p> <big><span style="font-size: 14px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><small>W 1891 poddał myśl utworzenia Bractwa NMP Królowej Korony Polskiej, które oprócz celów religijnych opiekowało się rzemieślnikami, biednymi, sierotami i sługami (zwłaszcza chorymi i pozbawionymi pracy). W 1894 założył w Krakowie Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, „stawiając mu za cel szerzenie Królestwa miłości Serca Jezusowego”. Siostry miały być „znakiem i narzędziem tej miłości wobec dziewcząt, chorych i wszystkich ludzi potrzebujących pomocy”.</small></span></span></big></p>
<p> <big><span style="font-size: 14px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><small>W 1899 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej i biskupem tytularnym Miletopolis, a po śmierci bp. Łukasza Soleckiego biskupem diecezjalnym. Przez 25 lat pracował jako biskup. Przed 1914 uzyskał tytuły doktora teologii i kanonika, tytuł asystenta tronu papieskiego, tytuł hrabiego rzymskiego, tytuł prałata domowego Jego Świątobliwości.</small></span></span></big></p>
<p> <big><span style="font-size: 14px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><small>W ramach autonomii galicyjskiej państwa Austro-Węgier był posłem Sejmu Krajowego Galicji kadencji V (1883), VII (1900-1901), VIII (1901-1907), IX (1908-1913), X (1913-1914). Otrzymał tytuł c. k. tajnego radcy</small></span></span></big></p>
<p> <big><span style="font-size: 14px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><small>Pomimo słabego zdrowia bp Pelczar wiele czasu poświęcał swoim diecezjanom. Przeprowadzał częste wizytacje parafii, zachęcał wiernych do udziału w nabożeństwach eucharystycznych, dbał o wysoki poziom moralny i umysłowy duchowieństwa. Skutecznie starał się o budowę nowych kościołów i kaplic, podczas jego rządów odnowiono wiele świątyń. Przeprowadził trzy synody diecezjalne, które uregulowały prawnie różnorodne inicjatywy. Miał wielkie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Serca Pana Jezusa i Matki Bożej.</small></span></span></big></p>
<p> <big><span style="font-size: 14px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><small>Dbał o najuboższych mieszkańców swej diecezji. Z jego inicjatywy powstawały ochronki dla dzieci, kuchnie dla ubogich, schroniska dla bezdomnych, szkoły gospodarcze dla dziewcząt, bezpłatna nauka w seminarium duchownym dla chłopców z ubogich rodzin. W publikacjach szerzył i promował naukę społeczną papieża Leona XIII. Starał się zaradzić problemom emigracji i alkoholizmu. Aktywnie działał jako członek <span class="new">Towarzystwa św. Wincentego à Paulo</span> oraz Towarzystwa Oświaty Ludowej. W tym ostatnim przez 16 lat pełnił funkcje prezesa. Towarzystwo to w tym czasie zajmowało się zakładaniem czytelni i wypożyczalni książek, wydawaniem i rozprowadzaniem książek wśród ludu, przeprowadzaniem bezpłatnych wykładów, otworzyło również szkołę dla służących. Był zaangażowanym działaczem okręgu lwowskiego Polskiego Czerwonego Krzyża, a za swoje zasługi – jako pierwszy w Polsce – otrzymał tytuł „Dozgonnego Członka PCK”.</small></span></span></big></p>
<p> <big><span style="font-size: 14px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><small>Zmarł 28 marca 1924 i zgodnie z własną wolą został pochowany w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Przemyślu w podziemiach pod kaplicą Matki Boskiej Częstochowskiej 1 kwietnia 1924. W 1991 szczątki biskupa zostały przeniesione do przemyskiej katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela.</small></span></span></big></p>
<p> <big><span style="font-size: 14px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><small>Jego spuścizna pisarska obejmuje dzieła teologiczne, historyczne, z dziedziny prawa kanonicznego, podręczniki, modlitewniki, listy pasterskie, mowy i kazania.</small></span></span></big><span id="cke_bm_139E" style="display: none;"> </span><span style="display: none;"> </span></p>